"άγιος;; βαλεντίνος"

Του "αγίου βαλεντίνου" λέει αύριο. Άλλη μια γιορτή εφεύρημα, χωρίς σκοπό και λογική.  Λες και χρειάζονται γιορτές και επέτειοι για να αγαπήσεις έναν άνθρωπο, ή λες και η εκδήλωση της αγάπης είναι μόνο για μια μέρα.   Μια γιορτή ενός ανύπαρκτου αγίου, που μπήκε στη ζωή μας χωρίς να περάσει από διαδικασία επιλογής.   Όπως και όλες οι άλλες ξενόφερτες γιορτές.  Η γιορτή της μητέρας (σαν να μην είχαμε εμείς αντίστοιχη γιορτή τον δεκαπενταύγουστο, όπου γιορτάζει η μητέρα των μητέρων), η μέρα των ζώων, της φυματίωσης, η μέρα του νερού, των μουσείων, κατά του καπνίσματος και ένα σωρό άλλες εισαγόμενες αηδίες, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν θέματα διαλέξεων, αλλά όχι γιορτές. Και με την ανοχή όλων μας, ξεκόβουμε από τις ρίζες μας και στεγνώνουμε. Υιοθετούμε άκριτα ότι έρχεται απ΄έξω και αποψιλώνουμε τις δικές μας γιορτές. Έτσι φθάσαμε στο σημείο να τιμούμε στην Ελλάδα  περισσότερο  κάποιον  "άγιο(;) βαλεντίνο", από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο.


Γιάννης Παπαδόπουλος

Υπεύθυνη Πολιτική ή Ανόητα Πυροτεχνήματα;

Ο  υπουργός άμυνας, πήγε και φέτος με ελικόπτερο προς τα Ίμια (φυσικά συνοδεία κάμερας) και πέταξε από απόσταση "ασφαλείας" ένα στεφάνι στη θάλασσα, για να μας δείξει ότι έχει κότσια.
Αν βέβαια πράγματι είχε κότσια, έπρεπε να πάει με συνοδεία ιερέα, πάνω στο νησί, να προσγειωθεί κανονικά,  να κάνει ένα τρισάγιο και να καταθέσει εκεί το στεφάνι.  Μήπως με τη στάση του αυτή, απλά επιβεβαιώνει τις γκρίζες ζώνες που αποδέχθηκε ο "ευχαριστώ τους Αμερικανούς";
Όλη αυτή η ιστορία, μου θυμίζει τον απερίσκεπτο πιτσιρίκο που κοροϊδεύει από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Αυτοί όμως που κοροϊδεύει του σπάνε τα τζάμια κι αυτός μπαίνει μέσα περιμένοντας να περάσει ο πετροπόλεμος. Την άλλη μέρα όμως κορδώνεται στους φίλους του για τό θάρρος του να κοροϊδεύει, αλλά δεν βγάζει άχνα για τα σπασμένα τζάμια.
Για τον πιτσιρίκο βέβαια, μπορώ να βρω δικαιολογίες. Για τον υπουργό όμως;

Ι.Σ.Π.

Ο Ορισμός του Γενναίου

Στην εποχή μας οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους με αποτέλεσμα την απόλυτη σύγχυση παντού. Βλέπουμε τον όρο "γενναίος" ή "γενναία" να χρησιμοποιούνται κατά κόρον, με απόλυτα λανθασμένο τρόπο.  Γενναίος δεν είναι αυτός που πιστεύει ότι θα κερδίσει, ούτε αυτός που έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια και υποτάχθηκε, ονομάζοντας  ρεαλισμό στην υποταγή του αλλά αυτός που ξέρει ότι θα χάσει, αδιαφορεί για τις συνέπειες και τις υφίσταται αγόγγυστα όταν έρθει η ώρα να πληρώσει το τίμημα της γενναιότητάς του.

Το δικαίωμα στην αλλαγή και στην μετάνοια

Έχουν γεμίσει οι (δήθεν) ενημερωτικοί ιστότοποι, από αναρτήσεις, σχετικά με την γιατρό, πρώην πορνοστάρ, που κάνει το αγροτικό της στη Σύρο. Όλες οι αναρτήσεις, είναι καθαρά καννιβαλιστικές, με κύριο θέμα την πορνοστάρ, τον κόσμο που συρρέει στα εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου της Σύρου για να την δει. τις άσεμνες φωτογραφίες από το παρελθόν της που ανασύρουν με την ευκαιρία κ.τ.λ. Κανένας όμως δεν στάθηκε στο τι είπε η ίδια η κοπέλα. Διάβασα τη συνέντευξή της και ομολογώ ότι με εντυπωσίασε, Αναφέρθηκε πρώτα απ΄όλα στην αλλαγή της. Αναγνωρίζει τα λάθη της και δηλώνει τη διάθεσή της να αλλάξει. Ούτε κούφιες μπούρδες του στύλ"δεν μετανοιώνω για τίποτε", ούτε "όλα είναι χρήσιμες εμπειρείες". "Έκανα λάθη", λέει και "θέλω να αλλάξω", "θέλω να γίνω καλύτερη ως άνθρωπος και ως σύζυγος". Βλέπεις στα λόγια της συστολή και μετάνοια. Μπράβο κοπέλα μου. Σίγουρα θα είσαι πολύ πιο χρήσιμη στην κοινωνία από τους καλαμοκαβαλημένους καλάμους, που σε σχολιάζουν. Μπράβο και στον άντρα σου που σε στηρίζει, γιατί πραγματική αγάπη είναι αυτή που στηρίζεις τον άλλον με κόστος. Ακολουθεί αυτούσιο και το τμήμα της συνέντευξής της, 'οπως το σήκωσα από κάποιον ιστότοπο: ''Ο άντρας μου με έκανε να δω τη ζωή με άλλο μάτι. Να αλλάξω ως άνθρωπος. Το μόνο που θέλω είναι να γίνω καλή σύζυγος και γιατρός και στο μέλλον να αποκτήσω μαζί του παιδιά, που θα ολοκληρώσουν την ευτυχία μας. Ασχολήθηκα με το χώρο του πορνό, το έζησα και τέλος. Όλοι κάνουμε λάθη. Ωστόσο η ζωή προχωρά και σε όλους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Μέσα από αυτό το λειτούργημα, θα γίνω καλύτερη ως άνθρωπος και ως σύζυγος. Ο άντρας μου γνωρίζει για το παρελθόν μου και με στηρίζει στα νέα μου βήματα".
Ι.Π.

Λόγος τσίπρα στην κηδεία του κάστρο.

-  Αν ο Τσίπρας ήξερε ιστορία, έπρεπε να να γνωρίζει ότι η Ελληνική επανάσταση ήταν εθνικός αγώνας, που έγινε «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία» και δεν έχει καμία σχέση με τη δικτατορία του Κάστρο.

-  Αν ο Τσίπρας ήξερε ιστορία, έπρεπε να να γνωρίζει ότι οι Έλληνες αγωνιστές του 1821 έδωσαν τα πάντα για την επανάσταση και έφτασαν σε εσχάτη πενία για να την υποστηρίξουν, σε αντίθεση με τον φιντέλ που έγινε πάμπλουτος από την δική του «επανάσταση».

-  Αν ο Τσίπρας ήξερε ιστορία, έπρεπε να γνωρίζει ότι οι Έλληνες αγωνιστές του 1821 ήταν ευγενείς άνθρωποι, με ανώτερα ιδανικά και όχι στυγνοί δικτάτορες, με χιλιάδες δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων.

-  Αν ο Τσίπρας ήξερε ιστορία, έπρεπε να γνωρίζει ότι οι Έλληνες αγωνιστές του 1821 ονειρεύονταν μια  ηθικά ανώτερη Ελλάδα, με αξίες και ιδανικά, ενώ ο φιντέλ έκανε την Κούβα, βασίλειο της πορνείας.

-  Αν ο Τσίπρας ήξερε ιστορία, έπρεπε να γνωρίζει ότι οι Έλληνες αγωνιστές του 1821 ονειρεύονταν μια  Ελλάδα, στην οποία ο λαός της θα ευημερούσε, ενώ ο φιντέλ οδήγησε στην εξαθλίωση τον λαό του.

-  Αν ο Τσίπρας ήξερε ιστορία, έπρεπε να γνωρίζει ότι οι Έλληνες αγωνιστές του 1821, όταν έβλεπαν να παραβιάζονται από την αντιβασιλεία των βαυαρών τα δικαιώματα των πολιτών, ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν δημοκρατικές ελευθερίες και σύνταγμα, κάτι που ο λαός της Κούβας, δεν το γνώρισε ακόμα.

-  Αν ο Ελληνικός λαός ήξερε ιστορία, και τιμούσε τους ήρωές του, έπρεπε ο τσίπρας, μετά από αυτά που είπε στην κηδεία του Κάστρο,  να μη μπορεί να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα.

Ανασχηματισμός

         Βλέπουμε στον τελευταίο κυβερνητικό ανασχηματισμό, (όπως και στο σύνολο των ανασχηματισμών της μεταπολιτευτικής περιόδου), πρόσωπα  που περιφέρονται από υπουργείο σε υπουργείο, μπας και πετύχουν κάπου. Επισης τα τελευταία χρόνια αυτές συνοδεύονται και από αλλαγές των ονομάτων των υπουργείων, επί το ευηχότερον.  Σ΄ αυτή την  ιστορία μπορούμε να παρομοιάσουμε τον πρωθυπουργό με έναν προπονητή ποδοσφαίρου που περιμένει  ότι η ομάδα του θα πάει καλύτερα, αλλάζοντας  απόλυτα θέσεις στους ποδοσφαιριστές της, (κάνοντας δηλαδή άνω - κάτω την ομάδα, βάζοντας π.χ τον σέντερ φορ στη θέση του αριστερού μπακ, τον τερματοφύλακα στη θέση του δεξιού εξτρέμ,  τον αριστερό εξτρέμ στη θέση του λίμπερο κ.τ.λ.), και αλλάζοντας την ονομασία στις θέσεις των ποδοσφαιριστών (λ.χ. αντί να λέει αριστερός επιθετικός, να λέει αριστερός επιτιθέμενος και αντί να λέει κεντρικός αμυντικός να λέει κεντρικός αμυνόμενος).  

       Βέβαια ένας τέτοιος προπονητής, θα απολύονταν την επόμενη μέρα. Δυστυχώς όμως δεν ισχύει το ίδιο και για τον πρωθυπουργό!

Λιποταξία ή Αγώνας;

       Θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ, για μια ακόμα φορά με τον βέλλιο, γιατί με ενόχλησε υπερβολικά όλη αυτή η προπαγάνδα, εναντίον της λογικής, που στήθηκε με αφορμή την πολύ-πολυδιαφημισμένη από τον ίδιο και τους υμνητές του, αυτοκτονία του. Με βοηθάει άλλωστε και το ημερολόγιο, γιατί η σημερινή μέρα είναι από τις πιο σημαδιακές της ζωής μου. Αυτός είναι και λόγος που αν και αποφεύγω να χρησιμοποιώ προσωπικά και οικογενειακά γεγονότα στις αναρτήσεις μου, θα κάνω μια εξαίρεση.
Σαν σήμερα, πριν τρία ακριβώς χρόνια, (23/9/13), υποβλήθηκε η γυναίκα μου σε χειρουργική επέμβαση, με διάγνωση: "κακοήθεια και μετάσταση σε λεμφαδένες".
Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, δύο είναι οι επιλογές: Ο δρόμος του αγώνα και ο δρόμος του βέλλιου, δηλαδή η λιποταξία από την ζωή. Ακολουθήσαμε φυσικά τον δρόμο του αγώνα, επειδή τον άλλο δεν τον ξέραμε και δεν επιθυμούμε να τον γνωρίσουμε και μακάρι να μην τον γνωρίσει ποτέ, κανένας άνθρωπος..
Γνωρίσαμε σ΄ όλη τη διαδρομή και ένα σωρό συναγωνιστές, με αντίστοιχα προβλήματα. Κάποιοι από αυτούς, με δύσκολες περιπτώσεις, είναι σήμερα υγιείς, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που δυστυχώς έχασαν τη μάχη. Όμως, συναντώντας τους ανθρώπους τους που άφησαν πίσω, διακρίνεις την ικανοποίηση, ότι αγωνίστηκαν δίπλα τους, όσο μπορούσαν. Τι απ΄ αυτά αλήθεια μπορεί να αισθανθεί η , γυναίκα του βέλλιου, που πιθανόν να είναι και εντελώς ανεύθυνη για τις επιλογές του άνδρα της;
Για μας ο αγώνας (του Κυρίου συνεργούντος), δείχνει να κερδήθηκε. Και δεν ήταν εύκολος. Όλα τα είχε. Επέμβαση, χημειοθεραπείες με όλες τις παρενέργειες, ακτινοβολίες, απρόοπτα προβλήματα κ.τ.λ. Όμως έτσι είναι οι μάχες. Αν ήταν εύκολες δεν θα ήταν μάχες. Φαντασθείτε όμως να είχε επιλέξει, την λιποταξία. Θα είχε χάσει χωρίς λόγο, μια μάχη που δείχνει να χει κερδηθεί. Σίγουρα ήταν δύσκολος ο αγώνας, αλλά είναι ένας αγώνας που αξίζει να τον δώσεις, έστω και με ελάχιστες πιθανότητες να τον κερδίσεις. Για να επικρατήσει επί τέλους η άποψη ότι οι άνθρωποι, σε όλες τις σχέσεις, δεν είναι αναλώσιμοι και αντικαταστάσιμοι. Γιατί στη ζωή δεν είναι όλα «ότι φάμε, ότι πιούμε κ.τ.λ. και γιατί ι η ζωή είναι ένα αγαθό, για το οποίο αξίζει να αγωνίζεσαι και όχι να στρίβεις δια της ευθανασίας στις δυσκολίες. Εξ΄άλλου υπάρχει πάντα και η άνωθεν βοήθεια, γιατί, όπως λέει και ένας καλός φίλος, που τελευταία γνώρισα και που δίνει και αυτός τον αγώνα του, ο Κύριος επιλέγει να σε σώσει, ή από τον Σταυρό, ή με τον Σταυρό.

Γιάννης Παπαδόπουλος
Πτολεμαϊδα