"άγιος;; βαλεντίνος"

Του "αγίου βαλεντίνου" λέει αύριο. Άλλη μια γιορτή εφεύρημα, χωρίς σκοπό και λογική.  Λες και χρειάζονται γιορτές και επέτειοι για να αγαπήσεις έναν άνθρωπο, ή λες και η εκδήλωση της αγάπης είναι μόνο για μια μέρα.   Μια γιορτή ενός ανύπαρκτου αγίου, που μπήκε στη ζωή μας χωρίς να περάσει από διαδικασία επιλογής.   Όπως και όλες οι άλλες ξενόφερτες γιορτές.  Η γιορτή της μητέρας (σαν να μην είχαμε εμείς αντίστοιχη γιορτή τον δεκαπενταύγουστο, όπου γιορτάζει η μητέρα των μητέρων), η μέρα των ζώων, της φυματίωσης, η μέρα του νερού, των μουσείων, κατά του καπνίσματος και ένα σωρό άλλες εισαγόμενες αηδίες, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν θέματα διαλέξεων, αλλά όχι γιορτές. Και με την ανοχή όλων μας, ξεκόβουμε από τις ρίζες μας και στεγνώνουμε. Υιοθετούμε άκριτα ότι έρχεται απ΄έξω και αποψιλώνουμε τις δικές μας γιορτές. Έτσι φθάσαμε στο σημείο να τιμούμε στην Ελλάδα  περισσότερο  κάποιον  "άγιο(;) βαλεντίνο", από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο.


Γιάννης Παπαδόπουλος

Υπεύθυνη Πολιτική ή Ανόητα Πυροτεχνήματα;

Ο  υπουργός άμυνας, πήγε και φέτος με ελικόπτερο προς τα Ίμια (φυσικά συνοδεία κάμερας) και πέταξε από απόσταση "ασφαλείας" ένα στεφάνι στη θάλασσα, για να μας δείξει ότι έχει κότσια.
Αν βέβαια πράγματι είχε κότσια, έπρεπε να πάει με συνοδεία ιερέα, πάνω στο νησί, να προσγειωθεί κανονικά,  να κάνει ένα τρισάγιο και να καταθέσει εκεί το στεφάνι.  Μήπως με τη στάση του αυτή, απλά επιβεβαιώνει τις γκρίζες ζώνες που αποδέχθηκε ο "ευχαριστώ τους Αμερικανούς";
Όλη αυτή η ιστορία, μου θυμίζει τον απερίσκεπτο πιτσιρίκο που κοροϊδεύει από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Αυτοί όμως που κοροϊδεύει του σπάνε τα τζάμια κι αυτός μπαίνει μέσα περιμένοντας να περάσει ο πετροπόλεμος. Την άλλη μέρα όμως κορδώνεται στους φίλους του για τό θάρρος του να κοροϊδεύει, αλλά δεν βγάζει άχνα για τα σπασμένα τζάμια.
Για τον πιτσιρίκο βέβαια, μπορώ να βρω δικαιολογίες. Για τον υπουργό όμως;

Ι.Σ.Π.

Ο Ορισμός του Γενναίου

Στην εποχή μας οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους με αποτέλεσμα την απόλυτη σύγχυση παντού. Βλέπουμε τον όρο "γενναίος" ή "γενναία" να χρησιμοποιούνται κατά κόρον, με απόλυτα λανθασμένο τρόπο.  Γενναίος δεν είναι αυτός που πιστεύει ότι θα κερδίσει, ούτε αυτός που έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια και υποτάχθηκε, ονομάζοντας  ρεαλισμό στην υποταγή του αλλά αυτός που ξέρει ότι θα χάσει, αδιαφορεί για τις συνέπειες και τις υφίσταται αγόγγυστα όταν έρθει η ώρα να πληρώσει το τίμημα της γενναιότητάς του.